Dominica – The Waitukubuli National Trail

Een plan hebben is leuk, maar een plan uitvoeren in de Caribbean is iets héél anders… Je begrijpt het al; het is anders ‘gelopen’ dan gepland… Heerlijk dat avontuurlijke ;)

Vol goede moed begon ik aan segment 1 van de WNT. Samen met Thierry. Het was een geweldige kennismaking met de trail; dichtbegroeid bos, steile hellingen, groene valeien, prachtige uitzichten en na ongeveer 4 uur (10km) waren we weer bij ons beginpunt. Goed te doen dit, al begonnen mijn schoenen langs de rand van de zolen wat scheuren te vertonen… Ter ontspanning na het wandelen zijn we vervolgens gaan snorkelen bij Scott’s Head, waar ik wederom een prachtige onderwaterwereld heb mogen zien én een ‘drop-off’; de bodem liep zo steil af (het was een vulkaankrater) dat het net leek alsof de zee oneindig diep was. Heel bijzonder. Ons uitje was nog niet af, want we gingen ook nog naar Bubble Beach; op dit strand bubbelt warme lucht (van de slapende vulkaan) naar boven en verwarmt het water. Een slimme ondernemer had er wat zandzakken neergelegd, zodat het warme water warm bleef en verkocht er lekker coco-rum-punch bij. Heerlijke ervaring en soms zelfs iets te heet…

De volgende dag begon ik vanaf Bellevue Chopin, waar Thierry me de avond van te voren heen had gebracht. Mijn gids Derrick pikte me daar op en wederom begon ik vol goede moed aan het segment: no 3 (2 was nog niet toegankelijk, dus die sloeg ik over)… dacht ik; we bleken verkeerd te zijn begonnen en daardoor het pad van segment 2 te zijn terug gelopen. Dat was een tegenvallertje, maar we namen een busje terug naar het beginpunt en begonnen aan segment 3. Mooie wandeling, anders dan de dag ervoor. Derrick en ik leerden elkaar al wandelend gezellig kennen. Na ruim 10km waren we bezig met een steile zigzaggende afdaling die heel modderig en daardoor glibberig was en dat leek alleen maar erger te worden, zo erg dat het gevaarlijk werd. We besloten om te keren. Vervolgens namen we een verkeerde beslissing hopend op een andere route (liep dood) en moesten toen een enorm eind terug… omhoog… Had ik al gezegd dat ik die dag met een veel te zware rugzak liep? Pffff….. Toen we eindelijk bij de doorgaande weg waren aangekomen, had de zool van één schoen voor de helft losgelaten en kon ik geen woord meer uitbrengen, zó moe... Ik besloot met een busje terug naar Mero te gaan en te bedenken hoe nu verder… Ohja, deze dag hebben we ongeveer 16km gelopen… Dat was niet helemaal de bedoeling…

In de volgende dagen nam ik de tijd om mijn schoenen te laten repareren (door een dakloze en tandeloze praatgrage schoenmaker), even bij te komen, mijn kuiten en bovenbenen wat te laten herstellen en een nieuw plan te maken. In de tijd dat ik hier nu ben heb ik namelijk allerlei verschillende info over de trail ontvangen. De één zegt dat segment X makkelijk te doen is, de ander spreekt het tegen. Ik heb nu twee (en een stukje) trail gezien en kan het commentaar iets beter plaatsen, maar het blijft lastig in te schatten...
Ik besloot segment 4 op te delen in twee dagen; op dag 1 een hike naar de boiling lake (geen onderdeel van WNT, maar schijnbaar wel een must see) en dan de dag erna de rest van segment 4. Ik regelde een overnachting in een dorpje met hotpools en reisde daar op mijn gemakje overdag heen om me aan het einde van de middag in zo’n hotpool te laten zakken. Heerlijk! Dat warme water komt gewoon uit de berg. Een bijzondere gewaarwording.
De dag erna ontmoette ik Derrick bij Titou Gorge (zie Google!) en van daar begonnen we aan de trail naar de boiling lake. Dit keer had ik een klein rugzakje bij me en was ik gewapend met twee nordic walking sticks (wat heel fijn bleek). De trail was in totaal 10km en we hebben er 7 uur over gedaan... Ik vond het een erg zware trail, oa door de harde wind en de vele regenbuien. Een groot deel van de trail bevond zich in de ‘Valley of Desolation’. Daar groeide niets, het gesteente had alle kleuren en de beekjes borrelden omdat ze op kooktemperatuur waren. Een zeer onwerkelijke omgeving. De boiling lake was nóg onwerkelijker; een groot loodgrijs gekleurd meer dat vanuit het middelpunt bruiste, borrelde, kookte en golfde. Vanaf dat punt moesten we dezelfde weg terug… weten wat me te wachten stond, was niet echt motiverend… Al was de natuur wederom adembenemend… én glad. Wát een blubber…
Na eindelijk weer terug te zijn bij Titou Gorge heb ik daar nog een duik genomen en tussen door lava gevormde hoge rotswanden richting een waterval gezwommen. Vond ik stiekem best spannend; ik was de enige in het water. Na deze verfrissende duik zijn we naar mijn ‘homestay’ gelopen, waar ik warm werd ontvangen. Ik was kapot. Ik voelde me een heel stuk beter na een goede lokale maaltijd en een warme douche, maar ik twijfelde of het wel slim zou zijn om de volgende dag weer te gaan lopen…

Na een onrustige nacht met heel veel regen (ik sliep onder een golfplaten dak, dus dat maakt best herrie) was ik nog steeds in twijfel. Ik had Derrick niet afgezegd, dus we zagen elkaar op de afgesproken plek. Het regende nog steeds. Héél véél. En ik vroeg me af waarom ik dit ging doen. De trail zou langs een mooie waterval komen, maar hoe mooi is een waterval op een druilerige, grauwe dag? En hoe modderig zou het pad wel niet zijn, na zo veel regenval? We liepen over de doorgaande weg naar de start van de trail en toen we bij de start waren aangekomen waren we al zó doorweekt en koud dat ik besloot te stoppen. Dit ging gewoon nergens over. Ik ben hier toch om te genieten? Dit valt bij mij NIET onder genieten… Dus namen we een busje (die rijden hier gelukkig echt overal!) naar Roseau, vanwaar ik weer terug naar Mero ging. Rond het middaguur was ik ‘thuis’. Doodmoe en overal pijn. Ik ben dit soort dingen echt niet gewend; what was I thinking?

Terug in Mero besloot ik even te wachten tot ik in ieder geval weer normaal kon lopen (mijn kuiten… auwauwauw) en dan opnieuw te bedenken wat te doen. Mijn optimistische plan om 11 van de 14 segmenten te gaan lopen liet ik varen, want ondertussen wist ik dat dat me geen plezier zou brengen; dit eiland heeft té veel steile hellingen… Maar wat wil ik dan wel nog doen en/of zien, nu ik hier ben?
Thierry bood me een verfklus aan (als grapje) voor als ik iets te doen wilde hebben en van het idee om me even nuttig te maken werd ik zo blij, dat ik ja heb gezegd (was ie nogal verbaasd over). Dus ben ik nu gebombardeerd tot vrijwilliger, wat me gratis maaltijden oplevert én gratis verblijf. Leuke deal. Ik help nu een handje mee en dat voelt erg goed. Ondertussen maak ik plannen om meer van het eiland te zien (met Thierry als gids) op een minder pijnlijke en vermoeiende manier. Met Michael ben ik op stap geweest naar Portsmouth en we zijn nog meer uitstapjes van plan (hij heeft een auto en dat maakt het een stuk eenvoudiger om bepaalde plaatsen te bezoeken). Zo leer ik het eiland stukje bij beetje toch een beetje kennen.

Dus dat!
Hier hou ik het nu even bij. Ik leef lekker van dag tot dag. Op het moment dat ik het eiland ga verlaten, zal ik jullie op de hoogte stellen van wat ik nog meer heb gezien van Dominica en waar ik dan heen zal gaan. Ga ik met de veerboot verder naar een ander eiland of lukt het me om een lift te krijgen op een zeilboot? We zullen zien…

Dikke knuf en warme groetjes van mij!

PS1: Ik wilde bijna nieuwe wandelschoenen kopen bij de Decathlon op Guadeloupe (eiland boven Dominica), maar dat ging me nét even te ver…
PS2: Ik heb een regenboog bij volle maan gezien!
PS3: Ik heb heerlijk vers fruit tijdens het hiken gegeten. Gewoon zomaar van de boom (of struik): papaya, guave, rode bramen (of waren het aardbeiden?), grapefruit, sugarcane, bananen... Heerlijk!
PS4: Wist je dat de horizon altijd op ooghoogte is, ongeacht hoe hoog je bent?