Dominica – The nature island of the Caribbean

Dominica is ontzettend groen! En heeft hoge bergen. En doordat het eiland vrij smal is, betekent dat dat bijna alle wegen ontzettend steil zijn (hardlopen is geen optie). En wat is het er groen… of had ik dat al gezegd? Het is bewolkt aan de oostzijde en zonnig aan de westzijde. De mensen zijn heel aardig en ook hier spreekt iedereen Engels. Vervoer is vergelijkbaar met Barbados (minivans / goedkoop). Geen apen hier, wel ongelooflijk veel vogels (van horen zeggen). Zwarte stranden (want; vulkaaneiland) en heel weinig mensen; maar 70.000 op het hele eiland, geconcentreerd in een paar steden langs de kust. Het is overdag ongeveer 30 graden, ’s avonds koelt het flink af en er waait de hele dag een heerlijk fris windje. Ook hier rijden ze links.

Terwijl Ferry nog druk bezig was thuis te komen (en ondertussen New York aan het verkennen was) vloog ik van Barbados naar Dominica. Het inchecken ging een stuk vlotter dan met Ferry de dag ervoor, maar ook ik had nog iets te regelen; ik moest aantonen dat ik Dominica weer zou verlaten. Dus boekte ik ter plekke een ferry naar Martinique voor een maand later. Het ticket is refundable en te wijzigen, komt dus helemaal goed. Ik zit nergens aan vast. Het was maar 50 minuten vliegen. Prachtig uitzicht over zee. Martinique ook nog zien liggen. En toen kwam Dominica in zicht…

We vlogen langs bijna de hele oostkust en ik kon het perfect zien vanaf mijn plaatsje bij het raam. De oostkust is de ‘natte’ kust en is daardoor enorm groen. Bizar groen. Hoge bergen (meerdere vulkanen hier). Rauw. Puur. Intens. Wist niet wat ik zag. Mijn mond hing open. Emotioneel werd ik van de intensiteit van het eiland. WAUW. Ik was er stil van…
Nadat ik een nieuwe stempel in mijn paspoort had en weer was herenigd met mijn rugzak ging ik op zoek naar een pinautomaat. Het lukte me niet er geld uit te krijgen… en ik had 0 Oost Caribische Dollars; ver zou ik niet komen... Ik sprak een Amerikaanse (bleek later) meneer aan en hij wist het ook niet, hij vroeg waar ik heen moest en bood me aan met hem mee te rijden, hij moest daar ook zijn; Roseau. Ongeveer 1,5 uur later waren Michael en ik van noordoost naar zuidwest gereden en had ik een aardig idee gekregen van het eiland (en van de verwoesting die de orkaan had veroorzaakt). Ik was nog steeds sprakeloos. Het leek me ineens een onzinnige onderneming om op dit eiland van zuid naar noord te gaan hiken…
In Roseau liet Michael zien waar hij werkte (hij runt supermarkten/zet ze op), gaf me wat geld om het uit te zingen tot ik een pinautomaat had gevonden en bracht me naar ‘La Petit Restaurant’ waar Thierry, mijn Airbnb host, had aangegeven mij op te komen halen. Het restaurant was 25m bij de supermarkt vandaan (toeval?) en ligt aan de kade bij de cruise terminal, waar bijna elke dag een ander cruiseschip ligt. Oók het schip waar ik mee terug wil komen naar Europa lag er op een dag; de Braemar (ook toeval?).
In het restaurant ontmoette ik Thierry. Hij moest nog wat boodschappen doen en ik hobbelde erachteraan. Ik pinde ergens geld en loste gelijk mijn schuld in bij Michael. Deed ook zelf wat boodschappen. Kreeg heel veel informatie van Thierry (en ook Michael had al heel veel verteld), dus ik liep ondertussen helemaal over in mijn hoofd en eindelijk gingen we naar de locatie waar ik voor 6 nachten had geboekt.
Thierry blijkt een botanicus te zijn (wat duidelijk te zien is aan het land waarop hij woont), hij is tevens een hiking tourguide (handig!), komt uit België en woont al 10 jaar op Dominica. Hij woont in Mero (halverwege westkust) en verhuurt drie vrolijk gekleurde houten hutjes op zijn land aan toeristen (#TikazToukite). Daar ben ik er nu dus één van. Het uitzicht is fenomenaal, aangezien we behoorlijk hoog zitten. De oceaan strekt zich oneindig ver uit en ik kan elke dag genieten van een zonsondergang vanuit een (mini) zwembad, een hangmat of een relaxte bank in de buitenwoonkamer. Geen verkeerde plek!
Na een heerlijke maaltijd (Thierry blijkt een voortreffelijke kok) ging ik vroeg naar bed. Zo moe… Maar wát een geluiden hier: wind, getik/geschuif/geritsel tegen de wanden van mijn hutje van planten/dieren, rondrennende gekko’s, zoemende muggen (heb gelukkig een klamboe), tsjirpende krekels, enz. Wat ben ik blij met mijn oordopjes.

In de dagen daarna kwam Ferry eindelijk thuis, heb ik de omgeving verkend, op het zwarte strand gelegen (heeeet!), in de zee gezwommen en een beetje gesnorkeld (niets te zien), met toeristen en locals gekletst, het ontzettend steile pad naar mijn hutje lopend afgelegd of met iemand meegereden die me een lift aanbood, elke avond bij Thierry gegeten, in restaurantjes gretig gebruik gemaakt van wifi, omdat ik dat niet op locatie heb én ik ben meerdere keren tussen Mero en Roseau heen en weer gegaan om dingen te regelen, want ik ben hier met een reden!

De reden dat ik op dit eiland ben is de Waitukubuli National Trail (WNT – zie ook PS2). Een bijna 200km lange wandeltocht van het zuiden naar het noorden van het eiland, bestaande uit 14 segmenten, waarvan er 3 (-> #2-8-9) zijn gesloten aangezien deze nog niet toegankelijk zijn sinds orkaan Irma (sept 2017). Deze week wilde ik uitzoeken wanneer ik de trail zou gaan lopen, met wie en hoe/waar ik tijdens de hike zou gaan overnachten. Het toeval (alweer?) wilde dat de vriendin van Thierry bij de Forestry Division werkt, waar de WNT onder valt. Ze nam me mee naar kantoor, waar ik heel veel informatie ontving over de trail en waar ik met een trailpas en een flinke berg huiswerk weer naar buiten liep. Want ik mocht nu zelf regelen met wie, waar, wanneer en hoe… Spannend…
Het plan:
- Zo 20 jan = Segment 1 met Thierry
- Ma-vr 21-25 jan = Segmenten 3 t/m 7 met Derrick
- Weekend = bijkomen
- Ma-vr 28 jan-1 feb = Segmenten 10 t/m 14 met Derrick
Derrick is een Kalanigo-gids. De Kalanigo indianen zijn de oorspronkelijke bewoners van het eiland en zijn nog gevestigd in bepaalde gebieden. Ik mag er dus met één op stap. Dat wordt ongetwijfeld interessant!

Ná de trail volgt de volgende blog/update. In de tussentijd zal ik niet of nauwelijks bereikbaar zijn; ik wil namelijk ten volste genieten van wat er op me af gaat komen (en in stilte mijn ‘wonden likken’ (=spierpijn))… Vanmiddag ga ik nog even genieten van de openingsoptocht van het Caribisch Carnival en daarna: hardcore hiken!

Wish me luck…
Zonnige en optimistische groetjes van mij!

PS1: Sinds ik in de Caribbean ben heb ik al meer dan 30 welkomstsmsjes van mijn telefoonprovider gekregen, wisselend tussen de Verenigde Staten, Aruba en Barbados. Dominica kennen ‘ze’ geloof ik niet! Zou het hier dan gratis bellen zijn? :D
PS2: WNT algemene omschrijving > Het pad strekt zich uit van Scotts Head op de meest zuidelijke punt van Dominica, tot het Cabrits National Park in het noorden. Het doorkruist het bergachtige binnenland van het eiland, gaat het Werelderfgoed van het park van de Mourne Trois Pitons binnen, beklimt de hellingen van stomende regenwouden, daalt af via dramatische kloven, doorkruist ontelbare rivieren, komt langs spectaculaire watervallen en stomende zwavelbronnen, loopt door oude plantages, raakt kliffen langs de kust, meandert door vruchtbare akkers en pauzeert in kleine dorpjes. De route belichaamt de geschiedenis en het rijke culturele erfgoed van Dominica; de ruïnes van suikerplantages en verhalen van lang geleden.